1. Het belang van een onbelemmerde circulatie (arterial rule)
Levend weefsel moet continu verzorgd worden, zodat zelfregulatie mogelijk blijft. Deze verzorging gebeurt door het bloed en de lymfe. Stromend water blijft gezond omdat het telkens ververst wordt. Een continue stroom van bloed en lymfe tot op celniveau is noodzakelijk om het weefsel gezond te houden. Stilstaand water wordt troebel en is een bron van besmetting. Dit is ook zo in ons lichaam. Wordt de circulatie in ons lichaam belemmerd, dan wordt het weefsel ziek.

De belemmering wordt gezocht in spanningen van spieren, fascia’s, ligamenten, blokkades van gewrichten, verminderde beweeglijkheid van organen, enz.

2. De structuur van een weefsel bepaalt de functie ervan en omgekeerd
Een verandering van functie zal een aanpassing vragen van de structuur en omgekeerd zal een verandering van de structuur uiteindelijk een verandering van het functioneren met zich meebrengen.

3. Het zelfregulerend vermogen van het lichaam
Onze gezondheid is een vorm van dynamisch evenwicht. Ons lichaam bezit haar eigen genezende krachten en de eigenschap zichzelf te verdedigen. Er zijn duizenden situaties denkbaar waardoor ons lichaam uit evenwicht kan worden gebracht. Onze zelfregulatiekrachten kunnen echter via talloze mechanismen, reflexen en chemische processen het organisme vanuit zijn ‘zieke’ toestand weer naar gezondheid brengen. Dit vermogen om, tot op zekere hoogte, zichzelf te genezen of zich soms heel ingenieus aan te passen aan iets wat de gezondheid aantast (trauma, ziekte,…) is uiteraard begrensd. Het stimuleren of laten reactiveren van dit wonderlijke vermogen vormt het aangrijpingspunt voor osteopathie.

4. De mens als geheel
In het lichaam is alles voortdurend in beweging en elke beweging is verbonden met een andere beweging.
Het menselijk organisme vormt een ondeelbare eenheid en kan alleen als eenheid functioneren. In ons lichaam zorgen de fascia’s (dunne bindweefselvliezen) voor deze eenheid. Ze hebben contact met elkaar, gaan in elkaar over en vormen als het ware één grote lichaamsfascia. Deze fascia’s vormen in de osteopathie één van de verklaringen waarom een bewegingsverlies op een welbepaalde plaats in ons lichaam tot symptomen kan leiden op een totaal andere plaats.